μη μου τους κύκλους τάρατε - Ολίβια Β.

δεν γνωρίζω αν τελικά
στο φως σε βρήκα
ή στο σκοτάδι
κολλημένη στο ταβάνι
ο ίλιγγος στο κεφάλι μου επάνω
στο στόμα μου μέσα θαλάσσια φρενίτιδα
και όσα μου είπες γιατί μου τα είπες
γιατί ειν'τα λόγια σου τρομαγμένα πουλιά που πετούν

αλίμονο σε μένα που κλαίω
κάθε που ανθίζει ο μαύρος ιστός
μιας αράχνης ευθύνης
πάντα συγκρίνει, πάντα με κρίνει
και έρχεται η πονηρή με αιωρούμενα μαχαίρια με πνίγει
στο αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται
ακόμα ένας κύκλος θα μένει ανοικτός
γιατί αφήνεις να σφίγγει ολοένα ο κλοιός

φεγγάρι από μπετόν δίχως άκρες
μπηγμένο καρφί στο ουράνιο μάγουλο
κουβαλά της ακτίνας το βάρος
και θρυμματίζεται ο ήχος
τελευταίος σαν ίχνος
όταν το τηλέφωνό σου χτυπά
και απαντά το πέος σου
πεινασμένο σαρκοφάγο ηλιοτρόπιο
απόψε για μένα κανένα γιατί
είναι μια λέξη που έχει ήδη ειπωθεί


δεν ήταν δεν είναι, ποτέ δεν θα γίνει
(δεν ήσουν δεν είσαι, ποτέ δεν θα γίνεις)
στις στάχτες της μέσα μαζί της θα σβήνεις γιατί...

Οι γιοι της καταστροφής - Σίλουαν Κ.

Εκδορές οφθαλμών σε φιλμ 35 χιλιοστών
σφαλίζουν τα μεσάνυχτα - τα μάτια μας ως απάντηση στον τριγμό της νύχτας :
πως ορέγονται σπείρες μακρυά σου, είδα                                                          
                                                                    χρόνε των αλλοφρόνων παραστάσεων
πως ορέγονται την ακτινογραφική λάμψη μακρυά σου, είδα
                                                                    χρόνε της κτηνώδους λαιμαργίας
πως ορέγονται το διυλιστήριο του εφιάλτη:  καμωμένο απ’ τις Ημέρες της Οργής
και λευκό άγαλμα που φωτίζεται

απ’ την σελήνη – οδόστρωμα του αίματος, οι νεκροί έχουν εκλείψει πια λέει το ψιθύρισμα του ανέμου και είναι το σαγόνι μας κολλημένο - αμφεταμίνη του θάρρους παρελαύνει και μας υπνωτίζει, λευκό μάρμαρο λεκιασμένο, σε είδα, αποτυπωμένη μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβεις  στο λευκό μάρμαρο της τελειότητας, στο λευκό μάρμαρο της πειθαρχίας και της προσταγής και ήσουνα η Τρέλα των Εσχάτων. Ο προβολέας ανάβει. Και θα εισβάλλει στον αμφιβληστροειδή μου, όπως ένα κόκκινο τριαντάφυλλο βλασταίνει στο περβάζι σου, όπως το ηλιοβασίλεμα πίσω απ’ τα βουνά, εισβάλει στις καρδιές των ονείρων μας. Και πλέον ακούω από μακριά τις φωνές νέων μασκοφόρων – τα απρόσωπα πτηνά τις εποχής- ένας μακάο της υπερβολής να βαραίνει τους ώμους μου, ένας αετός-πληγή να θρέφεται απ’ την κοιλιά μου, μια καρδερίνα αγάπης να παραληρεί -, Είναι ένας αγώνας για την καθημερινή αφασία και τρέφει τις αδυναμίες μας, οι ευνούχοι τραγουδάνε και οι σαλοί σιωπούνε - εγώ ανατρίχιασα στο κόκαλο και είπα: θα συμμετέχω με τις γροθιές μου.

Εκδορές οφθαλμών σε φιλμ 35 χιλιοστών επιβεβαιώνουν την τυφλότητα ως αρετή. Η εξέταση του θανάτου πάνω σε διαφάνειες κοβαλτίου – νεαροί που χαϊδεύονται στο μπλε φίλτρο- ο προβολέας χάσκει πάνω απ’ τα κεφάλια μας – η σκιά μας παρεμβαίνει και έπειτα τραβάει τον δρόμο της - μες την ψυχή του κλέφτη που διαβαίνει τις ασημάδευτες πόρτες - μες στο πρόσταγμα της άμαξας που διασχίζει την συνοικία
μες τα ιδρωμένα δάχτυλα των βασανιστών

κάνοντας με να λιώνω - μακρυά σου
κάνοντας με να τρέχω ξοπίσω σου

κάνοντας με να σε εκλιπαρώ: ο βοτανικός κήπος είναι κλειστός απόψε!

ξημέρωμα - Morley

Ο καπνός είναι ιγκουάνα,
σαν ματωμένο παιδί στον αέρα ιπτάμενο
σε μια στροφή στην άσφαλτο
να εκραγώ μπλεγμένος στην αδρεναλίνη των άπειρων κινήσεων.

O χρόνος λιώνει σε μια κλεψύδρα,
σαν πεταλούδα δεμένη σε χίλια μετρημένα φτερουγίσματα
στα χιλιάδες βλέμματα που ανοιγοκλείνουν καθημερινά
έχω το φόβο στα χέρια και δυο γκριμάτσες αλλιώτικες.

Ο πόνος φτύνεται με φλόγες στον υπόνομο
σαν σταυρωμένος καλλιτέχνης στα 90's
ρουφάω το τελευταίο τσιγάρο με το βλέμμα στον τελευταίο καθρέπτη
λιώνω την υστερική κατσαρίδα της νευρικής τρέλας.

O κόσμος φύτρωσε στο σκοτάδι
σαν το θορυβώδες πέρασμα μιας μεθυσμένης παρέας τη νύχτα
στη σύγκρουση δύο σβέλτων αυτοκινήτων
έλιωσε σαν δέρμα στην καυτή λαμαρίνα.

Σε εκείνο το δρόμο που το φεγγάρι χύνεται ρυθμικά
στην αόρατη μηχανή των μεσονυκτίων
λειτουργεί αιώνια και κατασκευάζεται στα θέατρα των μεσημβρινών
το αυριανό ξημέρωμα.  

Η πιο ασημένια ακτή - Ολίβια Β.

Στην πιο ασημένια ακτή με τα τρία φεγγάρια
χορεύει η σκόνη στη μουσική των καμπανών
που τις βαρούν μισότρελα ποντίκια.
Στις σκιές τους τα φεγγάρια χαράζουν περιθώριο
φτύνοντας στους αμμόλοφους αραχνόμορφη παλίρροια
παρά της χαραυγής το φως που ουρλιάζει
παρά και τα σκουλήκια που έχυσαν το αίμα τους
στον βράχο με τις φτερωμένες παπαρούνες.

Στην πιο ασημένια ακτή με τα δύο φεγγάρια
μια τριανταφυλλιά σκαρφαλώνει σε ονόματα νυμφών
αγκαλιασμένες μες την άμμο
συστρέφεται και στραγγαλίζει το γαλανό κοχύλι
και νύχτα και νύχτα και θύελλα
που φεγγοβολά γλυκιά ευωδία
πάνω σε κουφάρια ναρκωμένων καραβιών, άθελά της
παρά το ταβάνι που ζήσαμε κολλημένοι
παρά και τα δέρματά μας που ξεράθηκαν από τη στάχτη.

Στην πιο ασημένια ακτή είναι αλαργινό το μοναδικό φεγγάρι
κρυμμένο καλά μέσα στο χέρι μου.
Σέρνει κυματόμορφους ανέμους πάνω από την άβυσσο
σαν να δέεται σε διαστημικές χίμαιρες και σχίζει την ομίχλη
παρά τα τέρατα που ξερνούν σκουριασμένα καρφιά στην άμμο
και ανθίζουν πεταλούδες εκεί που πέφτουν
σκορπάνε τ'άρωμά τους και πεθαίνουν
παρά και το κρεβάτι μου που αργά αργά βουλιάζει στο ακρογιάλι.

Στην πιο ασημένια ακτή με τα φεγγάρια που έγιναν όλα πια θρύψαλα
ο χειμώνας με πόδια γλυμμένα από τη θάλασσα
βαδίζει ολομόναχος πάνω στο άλογό του.
Με κάθε χνάρι στους νερόλακκους ψιθυρίζει θλιμμένη ωδή σαν να είναι άδεια
που πάλλεται και ταξιδεύει και ρουφά τα μάτια των ετοιμοθάνατων
δίχως να σταματά να πίνει
ανοιγμένα φυτά και άρρωστη βροχή
δίχως να σταματά να πίνει
το φαγωμένο όνομά μου.

Και εγώ εκεί,

στην πιο ασέληνη ακτή
να γράφω πάντα με δυο χέρια για τις φλόγες των εφιαλτών μου
δίχως να σταματώ να πίνω 

οδυνηρές φουσκάλες της παλίρροιας
σταγόνες τρέλας με πυρωμένα χείλη
καθώς τρέχουνε από τις πληγές μου
στα πράσινα των μαλλιών μου φύκια και τα όστρακα
και το αλλόκοτο αυτό νερό
που πνίγει τα χρόνια μέσα στην τρικυμία και την καταιγίδα
πριν ακόμα από το πρώτο φεγγάρι
ή ίσως κι από πάντα.

Εμβοές - Σίλουαν Κ.

Οι εμβοές σου είναι το παλιό μου μαξιλάρι, ένα πήλινο άγαλμα
και ελάσματα θανάτου
οι εμβοές σου: για έναν κομήτη το πρωί με συννεφιά
και μεις που ζαλιζόμαστε διαφορετικά
ριπές από σεληνιακές παραισθήσεις
οι εμβοές των ανθρώπων σου
των φυλακισμένων σου
των αρρώστων σου -
οι εμβοές και ο κόσμος σου
λυγισμένος να απομακρύνεται
να εισβάλλει σε μια νύχτα από μάρμαρο, ολόκληρος ο κόσμος σου
να ταξιδεύει με πλατφόρμες ψυχανάλυσης και τραυμάτων·
σιγά-σιγά χτιζόμαστε στην απόσταση: φιμωμένοι άγγελοι
και ελευθερώνω ένα κοιμισμένο περιστέρι
                                                             που παραπατάει στις κοιλάδες του άνεμου
που απαιτεί αδιάφορα
μια πύλη να αντέχει το βάρος μας:
στο τρίξιμο του ορίζοντα πριν μας κλειδώσει απ’ έξω
εσύ
χαζεύεις ένα τροχαίο –  Όμως  είναι η απόσταση μας
που χαράζω τώρα
μια πλάκα στο προσκεφάλι του ψυχωτικού ηλίου – ave AVE
πεθαμένε λαμπτήρα της καρδιάς
ave AVE
παρηκμασμένε φίλε των δέντρων
ave AVE
ψυχοφθόρε μετεωρίτη ενός ονείρου.

Οι εμβοές σου τώρα
είναι μια αναίμακτη εισβολή στο κρησφύγετο μας
αποσκοπούν σε δυο έγγραφα που λένε  "δεν υπάρχουν ψέματα"
και λένε "η πραγματικότητα σκοτώνει"
οι εμβοές σου τώρα κύτταρα μίσους σε φολίδες άστρων
η επιβολή της σιωπής
πάνω από δεκάδες κοιμισμένους :
ίσα-ίσα για να ακούσουμε το κροτάλισμα μιας ξένης φυλής
που μας ξέχασε κάποτε να φυλάμε
λόφους από πέτρες
στο σκοτάδι.

Από την επερχόμενη συλλογή: "Οι κανονιές του Νότου".

Το αίμα στη μύτη τρέχει - Morley

Στην αόριστη καταδίωξη μου από δύο αγνώστους
εγώ σκεφτόμουν εμμονικά πόσο άχρηστη είναι η αμερικάνικη ψυχιατρική.
Το αίμα στη μύτη τρέχει.
"Οι σπουδαιότερες ιδέες είναι εγκλωβισμένες μέσα στα δόντια σου."
Και οι σκέψεις κρατούμενες.

Στην φαντασμαγορική συνύπαρξη μου με τον Σχιζοφρενή και τον Πρώην-Κατάδικο
εγώ σκεφτόμουν σχεδόν απελπισμένα πόσο λογικά είναι όλα στα μάτια μου.
Το έδαφος, η μουσική, η συζήτηση και η μαστούρα.
"Το Σύμπαν και οι Γαλαξίες ήταν σχεδόν κολλημένα στο στομάχι του,
το κατσαβίδι ήταν σχεδόν κρυμμένο στην τσέπη του. Σχεδόν."
Και η λογική σχεδόν παρεξηγημένη.

Δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη γη κάποια καταναγκαστική αρχή να καταλήξεις ακριβώς κάπου. Υπάρχει όμως η έμφυτη, καταναγκαστική ανάγκη να καταλήγεις στα “σχεδόν κάπου”.
Περισσότερη μουσική, μαστούρα, διάλογοι, εδάφη και αίμα στη μύτη μου.

λεπιδόπτερα - Ολίβια Β.

λυκαινίδες 

κοίτα να δεις·
πάλι πήγες και έδωσες άλλο όνομα στο φεγγάρι
τώρα που κατάφερα να ανέβω
την αναθεματισμένη σκάλα για να το κολλήσω,
μήπως και ξεπλύνω τα δάκρυά μου στα κρύσταλλα της βροχής του

μα, έγιναν τα κρύσταλλα πλημμυρίδα πεταλούδων
λεπίδες τα φτερά τους υφασμένα από ασημένιες κλωστές άμμου
καθρεφτίζουν ένα σωρό φεγγάρια με άλλα πια ονόματα

και όλες χορεύουν σαν αιωρούμενοι ακροβάτες
μαζί και μόνες
μαζί και μόνες πίσω γυρίζουν
στα νυχτερινά τοπία που λάμπουν οι σκιές τους

και τι φταίς εσύ που αλλάζεις τα ονόματα
αν εγώ έμαθα να αγαπώ μόνο τις σκιες

και τι φταίς εσύ
αν εγώ πίσω γυρίζω
στο ραγισμένο φεγγάρι
μόνη

***

νοκτουίδες 

η σιωπή βροχή τη νύχτα·
οι λέξεις φεγγάρια που βυθίζονται στη θάλασσα,
πάντα πνίγονται
λεπταίσθητα χωρογράμματα σκιών εγκλωβισμένα σε υγρά τοπία
ζυγίζουν όσο τα φτερά της πεταλούδας

κι αν μόνο ο άνεμος θυμάται αυτό το βάρος,
γιατί το νιώθω επάνω μου ακόμα;