Καταιγίδα - Morley

Λαχείο κρίνου στα νερά των κολυμβητών εραστών.

Είναι η πηγή του κακού να κοιτάζεις τα χίλια πρόσωπα με την ίδια έκφραση.

Όπως το σκοτάδι βαριεστημένο και αργοπορημένο από χθεσινό ανοιξιάτικο μεθύσι καπνίζει άφραγκο το τελευταίο του τσιγάρο.

Οι καπνοί μεταξοσκώληκες και προφητεία.
Έτσι γεννιέται ο μαυροντυμένος γερανός και πετάει ψηλά
αιωρείται για δυο λεπτά πάνω από το πηγάδι με τα ανέκφραστα χαμόγελα της συνήθειας.

Όταν κοιτάζω συνεχώς με αδιακρισία τα πορτοφόλια των περαστικών
και τα δάχτυλα μου κονταροχτυπιούνται στις κενές μου τσέπες
ξέρω πως γρήγορα πάλι φτάσαμε στους καιρούς των άγριων λιμών.

Όταν σκέφτομαι πως δε θα μου είναι αρκετό το αποψινό κρασί
ένας θείος κεραυνός που έχει ξεμείνει σε κάποιο παλιό συρτάρι
στα ακατοίκητα ανάκτορα, μου χρωστάει ένα χτύπημα και μια ευχή.

Και πώς να μην αρνηθώ στους σαλιγκαρένιους στρατούς την κατάκτηση;
Όταν μετά από την τετραήμερη τους απόβαση, στρατηγικά εύστοχη και πετυχημένη δεν έμεινε φρούριο όρθιο ή φυλαγμένο.

Και νομίζω πως ριζώνει σε όλους μέσα μας αργά αργά μια σκέψη.

Στα μπαλκόνια εκεί ψηλά περιμένουν ψύχραιμες όλες μας οι ερωμένες
Περσεφόνες, Νεφέλες, Αλεξάνδρες και μια νευρική πιτσιρίκα  που τρώει τα νύχια της για μένα.

Ο πανούργος σκαρφαλωτής που για ένα του χέρι έχει μπαταρίες και ηλεκτροφόρους παλμούς, στο άλλο του χέρι το ανθρώπινο φορά δεμένη με λουρί περασμένο στο λαιμό τη φωνή μιας μάντισσας, σκοντάφτει και σκέφτεται τσιρίζοντας με κόκορα φωνή.

“Ικανό το τραγούδι της να φτιάξει μια ανεμόσκαλα και μια νέα προφητεία.”

Η προφητεία όμως λέει πως κανένας από εμάς εκεί πάνω δε θα πατήσει

αν δεν έχει ανταλλάξει τις πατούσες του για βρώμικα πανιά ευφλεκτοραντισμένα και τα πέλματα του για αναφλέξεις βενζίνης.

Υπάρχει ένας φούρνος ή μια μαγική μηχανή για όλους όσους ζουν στην άσφαλτο. Παίρνει το χθεσινό νερό, τα πνεύματα και τα όπλα των νεκρών σαλιγκαριών στρατιωτών και μας βρέχει ξανά το επόμενο δειλινό για να μας ανακουφίσει.