Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

λεπιδόπτερα - Ολίβια Β.


λυκαινίδες 



κοίτα να δεις·
πάλι πήγες και έδωσες άλλο όνομα στο φεγγάρι
τώρα που κατάφερα να ανέβω
την αναθεματισμένη σκάλα για να το κολλήσω,
μήπως και ξεπλύνω τα δάκρυά μου στα κρύσταλλα της βροχής του

μα, έγιναν τα κρύσταλλα πλημμυρίδα πεταλούδων
λεπίδες τα φτερά τους υφασμένα από ασημένιες κλωστές άμμου
καθρεφτίζουν ένα σωρό φεγγάρια με άλλα πια ονόματα

και όλες χορεύουν σαν αιωρούμενοι ακροβάτες
μαζί και μόνες
μαζί και μόνες πίσω γυρίζουν
στα νυχτερινά τοπία που λάμπουν οι σκιές τους

και τι φταίς εσύ που αλλάζεις τα ονόματα
αν εγώ έμαθα να αγαπώ μόνο τις σκιες

και τι φταίς εσύ
αν εγώ πίσω γυρίζω
στο ραγισμένο φεγγάρι
μόνη


***


νοκτουίδες 



η σιωπή βροχή τη νύχτα·
οι λέξεις φεγγάρια που βυθίζονται στη θάλασσα,
πάντα πνίγονται
λεπταίσθητα χωρογράμματα σκιών εγκλωβισμένα σε υγρά τοπία
ζυγίζουν όσο τα φτερά της πεταλούδας

κι αν μόνο ο άνεμος θυμάται αυτό το βάρος,
γιατί το νιώθω επάνω μου ακόμα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου