Και
από τότε, που θρηνώ
το
ξανθό και γαλανό
και
ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη
εντός μου
και
ο ρυθμός του κόσμου.
Γ.Β
Ποιητές
της Αποκάλυψης – ημέρα 22 – υπόγειο
πλατείας Βραζιλίας- Στην αρχή κατέβηκε
ένα σκάφος-
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες.
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες.
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες.
Σκάβουμε,
βυθιζόμαστε, σκαρφαλώνουμε. Όταν το
οξυγόνο τελειώνει, καμιά καρδιά δε
χτυπάει πλέον σαν τρελή. Αυτή η Εικόνα
είναι νεκρή, την σκότωσαν οι Αποκαλυπτιστές.
Και λέμε: ΟΔΗΓΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΣΤΗ
ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ. Καμιά καρδιά δε
χτυπάει πλέον σαν τρελή. Αυτή η Εικόνα
παρέδωσε το πνεύμα – τα ίδια τα χέρια
των Αποκαλυπτιστων το παρέδωσαν. Η
ευεργετική της στάχτη μας ελευθερώνει!
Καρδιά
είσαι το πρώτο βαγόνι του σκοταδιού.
Καρδιά
είσαι η ξεχασμένη περόνη του ήλιου.
Καρδιά
από ηλεκτροφόρες πέτρες
σαγόνι
που σφαδάζει στα χέρια σου, αυτή η ποίηση.
***
1
Είμαστε
ντετέκτιβ. Στα 60 δευτερόλεπτα της Αγωνίας
στεκόμαστε πίσω απ’τον ιδρώτα, πίσω
απ’το τρέμουλο των χεριών, κάτω απ’την
καρδιά που φωνάζει μανιασμένη. Είμαστε
ντετέκτιβ και δεν δεχόμαστε τα προφανή
ως δεδομένα. Τα 60 δευτερόλεπτα της
Αγωνίας είναι απλώς το νόστιμο τυρί της
φάκας, την ωρα που η Πραγματικότητα
βρισκεται κρυμμένη πίσω απ’την μωβ
κουρτίνα. Ο ήχος του πιάνο φτάνει στις
πιο υψηλές νότες και έπειτα χάνεται στο
σκοτεινό δάσος. Ευτυχώς δεν είμαστε
μόνοι, η Εμπειρία μας βοηθάει. Είναι το
μοναδικό μας όπλο, το άλογο που ποτέ δεν
μας εγκαταλείπει. Τα φώτα μιας κάντιλακ
πέφτουν στο σκοτεινό δρόμο και η Εμπειρία
στέκεται εκεί ακλόνητη ως φακός της
αφόρητης Πραγματικότητας. Οι λέξεις με
την βοήθεια της αποκτάνε βάθος, η
αμφιβολία γίνεται μια κατεύθυνση, το
ίδιο και ο φόβος. Η γλώσσα αισθάνεται
την ολοκλήρωση της, η Αλήθεια φανερώνεται
σαν φωτιά.
Σκάβουμε,
βυθιζόμαστε, σκαρφαλώνουμε: ανεξιχνίαστη
στιγμή ήρθε η ώρα να σε ψηλαφίσουμε με
θάρρος και πίστη. Ο, τι βρίσκουμε το
κρατάμε, φυλαχτό που λάμπει η μαύρη
χιροσιμα.
Και
κάθε εικόνα που προβάλλει Αυγή
Αυγή
(Μorley, αδερφέ μου, διανοητική βόμβα)
Αυγή
Είναι
η Ώρα Μηδέν: επιστρατεύεστε την διαύγεια.
Είναι
η Ώρα Μηδέν: επιστρατεύεστε την ύπνωση
Είναι
η Ώρα Μηδέν: νευρικοί σαολίν που χοροπηδάνε
στα γόνατα της πραγματικότητας
Έρχεται
η Αφύπνιση βγαλμένη απ’τα κύτταρα του
2019. Και συνθέτουμε σαν ελεύθεροι
σκοπευτές. Και συνθέτουμε σαν εποχιακοί
νευροχειρουργοί. Το φυλετικό τατουάζ
της Στιγμής γράφει: ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ
ΈΝΣΤΙΚΤΟ. Και το φέρουμε πάνω μας,
απολίθωμα που ήρθε ξανά στη ζωή.
Με
τα χεριά μας γεμάτα πίστη και χώμα και
δόντια.
***
2
Είμαστε
ντετέκτιβ και η μωβ κουρτίνα ξεθωριάζει
αφού πρώτα πέσουμε στο έδαφος σφαδάζοντας.
Η Εμπειρία είναι ο αδερφός μας απ’την
κόλαση και ο μοναδικός δρόμος προς την
διελευκανση του Εγκλήματος. Απ’τον
τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας
ακούγεται 1 ψίθυρος: οι ντετέκτιβ πρέπει
να σκάψουν με ψυχραιμία και οργάνωση.
Οι σπασμωδικές κινήσεις βοηθάνε τον
Εχθρό, σηκώνουν χώμα που τον κρύβει. Το
μωβ γίνεται παχύ κόκκινο και η
Πραγματικότητα χαχανίζει γεμάτη
αυταρασκεια. Η Εμπειρία μας καλεί να
φανούμε γενναίοι: τo πτώμα θα ξεβραστεί
μόνο του στην στεριά αρκεί να πιέσουμε
με όλη μας την δύναμη. Η Εμπειρία θα
σταθεί δίπλα μας αρκεί να την αγαπήσουμε.
Έτσι λοιπόν εγκαταλείπουμε τα σπίτια
μας, τις δουλειές, τις χώρες μας. Στεκόμαστε
κάτω απ’τον μαυρο ουρανό και βρεχόμαστε
απ’την ηλεκτρική καταιγίδα. Εγκαταλείπουμε
τα όρια για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε
στο καθήκον. Τότε η Εμπειρία μας ευγνωμονεί
και τραντάζει τα δάχτυλα μας ακόμα και
όταν συλλαμβάνουμε εναν διαστημικό
καουμπόι. Η μωβ κουρτίνα της ομίχλης
διαλύεται, το πτώμα κυλιέται στις πέτρες.
Καρδιές τυλιγμενες με ατσάλι αντέξτε!
***
Ο
Διαμελισμός του Α.Μ
Σ’ενα
υπόγειο στην κορυφή των σωμάτων, κομμένα
δάχτυλα πέφτουν στο χιόνι. Και απ’όλο
το σώμα σου, κρατάμε την γυναίκα πίσω
απ’τις κουρτίνες. Και απ’όλα τα μελή
σου, την πεταλούδα της άλλης πλευράς.
Και αφήνουμε τα τρυφερά σου μάγουλα να
πέσουνε, φλογισμένα πέταλα στον πάγο.
Όσα θα μας χρησημευσουν στην Αποκάλυψη
είναι πλέον δικά μας, Έπειτα σε δίνουμε
στο τμήμα Ιατρικής του Πανεπηστημιου
Αθηνών, να γίνεις ύλη εξέτασης για στο
τέλος της χρονιάς. Ας πλήξουν εκείνοι.
*
* *
3
Είμαστε
ντετέκτιβ. Στο σκοτεινό δωμάτιο δεν
προχωράμε ψηλαφώντας. Βαδίζουμε με την
σιγουριά ενός τυφλού, γνωρίζουμε τα
πόμολα, τα έπιπλα, τις απρόσμενες παγίδες.
Βαδίζουμε προς την Αποκάλυψη παρά τις
φωνές που την αρνούνται. Βουτάμε στο
πηγάδι της αβύσσου, γνωρίζοντας πως
αυτό δεν είναι αρκετό. Η Εμπειρία μας
καθοδηγεί. Οι ντετέκτιβ αντιλαμβάνονται
πως ο μοναδικός ρεαλισμός είναι ο
βιωμένος. Τα στοιχεία καταγράφονται με
προσοχή: είναι χειμώνας και η Πραγματικότητα
πίνει κονιάκ σε 1 μπαρ. Τα χνώτα της
βρωμάνε. Ο Ντετέκτιβ ξαναδιαβάζει το
χαρτί με προσοχή και δε χάνει ούτε λεπτό.
1000 χαρακιές απλώνονται στο μέτωπο του,
όμως πλέον βρίσκεται πιο κοντά: η Ζωή
πέφτει πολύ βαριά στους ωμούς του,
παρ’ολα αυτά αντιστέκεται σαν λύκος.
Η Πραγματικότητα ουρλιάζει φοβισμένη,
την ώρα που ο ντετέκτιβ σπάει με μια
κλωτσιά την πόρτα του μαγαζιού.
***
Ποιητή,
αν ο ήχος μιας δεκαοχτούρας δαγκώνει
τα σπλάχνα σου, η σάρκα μας προσμένει
τα δικά σου δόντια.
Μη
κρύβεσαι πίσω απ’την ευκολία της
περιγραφής, μη γίνεσαι ένας φυματικός
ρεπόρτερ.
Τρύπησε
την κύστη του βιώματος, ξήλωσε τις
παραπλανητικές ετικέτες, αφέσου στη
βιαιότητα μιας ολογραμματικής εικόνας:
αυτός
ο νίντζα κουβαλάει όλη την θλίψη της
ανατολής.
*
* *
4
Είμαστε
ντετέκτιβ και φτύνουμε στην μούρη τον
ρεπόρτερ. Μας είναι άχρηστος και είναι
επικίνδυνος, γιατί διαστρέφει την Ζωή
προς την Απλότητα. Μπλέκεται στα πόδια
μας και μας εμποδίζει. Εμείς του λέμε:
η Απλότητα είναι 1 ψέμα φορτωμένο με
ένοχες. Η Απλότητα είναι η άμυνα των
φοβισμένων και εμείς παλεύουμε να
εκτεθούμε. Μια αυτονόητη μωβ κουρτίνα,
ένας αόρατος θάμνος. Ο δήθεν ρεαλισμός
της καταγραφής, είναι μια καταραμένη
διαδήλωση από ζόμπι. Η Πραγματικότητα
καταφέρνει να ξεφύγει, όμως η Εμπειρία
μας δίνει 1 γερο χαστούκι και μας
υπενθυμίζει: οι ντετέκτιβ δε δέχονται
το μακιγιάζ του δολοφόνου, αποκλείουν
την μηχανική του συναισθήματος. Οι
συμβάσεις ξεπερνιούνται μονάχα με την
βοήθεια του πιστού μας φίλου. Η μεγάλη
υπέρβαση μυρίζει αίμα, και αλκοόλ και
σπέρμα και ανάσα μιας καταδίωξης μέσα
στην χειμωνιάτικη πόλη. Είμαστε ντετέκτιβ
και πρέπει να σκάψουμε, να σκάψουμε με
οργάνωση και ψυχραιμία. Στη μέση
διασταυρωμένων πυρών. Στο μέτωπο.
***
Ξανά:
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
*
* *
5
Είμαστε
ντετέκτιβ και γνωρίζουμε πως ο δολοφόνος
είναι γεμάτος από κόλπα αντιπερισπασμού:
το Όνειρο μας σαγηνεύει, όμως εμείς
γνωρίζουμε πως είναι μια ακόμη φλούδα.
Ο δολοφόνος το χρησιμοποιεί για να μας
κάνει να χαθούμε, όμως εμείς το
εκμεταλευομάστε όπως μπορούμε. Τίποτα
δε πάει χαμένο. Το Όνειρο δεν είναι
εχθρός μας, αλλά 1 στοιχείο, 1 βοηθητικό
καθρεφτάκι. Βρίσκεται εκεί αλλά από
μόνο του μας κάνει να ξερνάμε με την
υποκρισία του. Πρέπει να το καλοπιάσουμε,
να το βασανίσουμε, να το κάνουμε να
μαρτυρήσει. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε
πως εκείνο δεν είναι ο δολοφόνος, πως
εκείνο την ώρα του φόνου κοίταζε μέσα
απ’την κλειδαρότρυπα. Ένας μάρτυρας
είναι το Όνειρο, ένας μάρτυρας! Πρέπει
να το χρησιμοποιήσουμε με εξυπνάδα και
σύνεση, πρέπει να το αφήσουμε εκεί ως
κομμάτι του σκηνικού. Πρέπει να το
καταγράψουμε με δυσπιστία.
Νυχτερινη
Διαδρομη:
Η
Αθήνα λάμπει σαν πρωινή πληγή στα χέρια
μας, μαύρα παρθένα στιγμιότυπα ετοιμάζονται
να αλωθούν. Τα παράθυρα του λεωφορείου
είναι σπασμένα, ο αποκαλυπτιστής ποιητής
βγάζει το κεφάλι του απ’τα συντρίμμια:
η
κωμική κηδεία της οικονομικής κρίσης,
το
ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας,
ένας
απελπισμένος για λίγη δόξα δείχνει τον
κώλο του στο κοινό.
Ένα
μάτσο από τυφλούς και δειλούς που
αλληλοχαιδεύονται. Ώρα μηδέν: Στον
βρεγμένο λόφο
θάβεται
η ποίηση των μουγγών
τα
πτώματα θα παραμείνουν ζεστά μέχρι να
ξεχαστούν.
*
* *
6
Είμαστε
ντετέκτιβ και ο δολοφόνος σύντομα θα
βρίσκεται στα χέρια μας. Μια μελαχρινή
χορεύει στο γκρουβ μπιτάκι και το
μυστήριο τρυπώνει στον κώλο μας. Δεν
έγινε αυτό και εκείνο, δεν έγινε ούτε
το άλλο. Ο περιπλανώμενος ντετέκτιβ που
αιμορραγεί, βυθίζεται στην άσφαλτο
χαμογελώντας. Κρατάει το χέρι της όμορφης
γυναίκας και ψελλίζει ενα ακόμη στοιχειό.
***
Ποιητές
της Αποκάλυψης – ημέρα 22- υπόγειο
πλατείας Βραζιλίας- Χαστούκια στον
ασθενή.
ΚΑΙ
ΠΑΛΙ : Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
Ανθρακωρύχοι.
Δύτες. Ορειβάτες
Ψάξτε.
Διαμελίστε. Συνθέστε.
Αποκαλύψτε.
Κυνηγήστε
με σουγιάδες και χειροβομβίδες. Και προ
πάντων: ΔΩΣΤΕ ΖΩΗ ΞΑΝΑ. Τσακωθείτε για
την επτανησιακή σχολή στη μέση μιας
διαδήλωσης, μπουκάρετε σε μια βραδιά
ανάγνωσης ποιημάτων, δείρτε έναν
απατεώνα, απαιτείστε να διαβάσετε το
30σελιδο ποίημα για τον ερωτά της ζωής
σας. Ξετρυπώστε εκείνον τον στίχο που
σας διαφεύγει, αφεθείτε στη περιπέτεια
μιας καταδίωξης: στα μεσάνυχτα του 21ου
αιώνα.
Τώρα
που τίποτα δεν έχει σημασία, τα πάντα
είναι σημαντικά.
Εμπιστευθείτε
την αισθητική σας δίχως καχυποψία.
Ξαναγίνετε
ποιητές. Προκαλέστε συρράξεις. Προσβάλλετε
τον φαντασμένο. Εντοπίστε τον απογοητευμένο
και δώστε του τις πιο γλυκές γροθιές
ΔΩΣΤΕ
ΖΩΗ ΞΑΝΑ.
ΑΠΟΡΡΙΨΤΕ
ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ.
ΨΑΧΤΕ.
ΔΙΑΜΕΛΕΙΣΤΕ. ΣΥΝΘΕΣΤΕ.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΤΕ.
20-4-2019
Αθήνα
Υπόγειο
Πλατείας Βραζιλίας
