Το αίμα στη μύτη τρέχει - Morley

Στην αόριστη καταδίωξη μου από δύο αγνώστους
εγώ σκεφτόμουν εμμονικά πόσο άχρηστη είναι η αμερικάνικη ψυχιατρική.
Το αίμα στη μύτη τρέχει.
"Οι σπουδαιότερες ιδέες είναι εγκλωβισμένες μέσα στα δόντια σου."
Και οι σκέψεις κρατούμενες.

Στην φαντασμαγορική συνύπαρξη μου με τον Σχιζοφρενή και τον Πρώην-Κατάδικο
εγώ σκεφτόμουν σχεδόν απελπισμένα πόσο λογικά είναι όλα στα μάτια μου.
Το έδαφος, η μουσική, η συζήτηση και η μαστούρα.
"Το Σύμπαν και οι Γαλαξίες ήταν σχεδόν κολλημένα στο στομάχι του,
το κατσαβίδι ήταν σχεδόν κρυμμένο στην τσέπη του. Σχεδόν."
Και η λογική σχεδόν παρεξηγημένη.

Δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη γη κάποια καταναγκαστική αρχή να καταλήξεις ακριβώς κάπου. Υπάρχει όμως η έμφυτη, καταναγκαστική ανάγκη να καταλήγεις στα “σχεδόν κάπου”.
Περισσότερη μουσική, μαστούρα, διάλογοι, εδάφη και αίμα στη μύτη μου.

λεπιδόπτερα - Ολίβια Β.

λυκαινίδες 

κοίτα να δεις·
πάλι πήγες και έδωσες άλλο όνομα στο φεγγάρι
τώρα που κατάφερα να ανέβω
την αναθεματισμένη σκάλα για να το κολλήσω,
μήπως και ξεπλύνω τα δάκρυά μου στα κρύσταλλα της βροχής του

μα, έγιναν τα κρύσταλλα πλημμυρίδα πεταλούδων
λεπίδες τα φτερά τους υφασμένα από ασημένιες κλωστές άμμου
καθρεφτίζουν ένα σωρό φεγγάρια με άλλα πια ονόματα

και όλες χορεύουν σαν αιωρούμενοι ακροβάτες
μαζί και μόνες
μαζί και μόνες πίσω γυρίζουν
στα νυχτερινά τοπία που λάμπουν οι σκιές τους

και τι φταίς εσύ που αλλάζεις τα ονόματα
αν εγώ έμαθα να αγαπώ μόνο τις σκιες

και τι φταίς εσύ
αν εγώ πίσω γυρίζω
στο ραγισμένο φεγγάρι
μόνη

***

νοκτουίδες 

η σιωπή βροχή τη νύχτα·
οι λέξεις φεγγάρια που βυθίζονται στη θάλασσα,
πάντα πνίγονται
λεπταίσθητα χωρογράμματα σκιών εγκλωβισμένα σε υγρά τοπία
ζυγίζουν όσο τα φτερά της πεταλούδας

κι αν μόνο ο άνεμος θυμάται αυτό το βάρος,
γιατί το νιώθω επάνω μου ακόμα;