μη μου τους κύκλους τάρατε - Ολίβια Β.

δεν γνωρίζω αν τελικά
στο φως σε βρήκα
ή στο σκοτάδι
κολλημένη στο ταβάνι
ο ίλιγγος στο κεφάλι μου επάνω
στο στόμα μου μέσα θαλάσσια φρενίτιδα
και όσα μου είπες γιατί μου τα είπες
γιατί ειν'τα λόγια σου τρομαγμένα πουλιά που πετούν

αλίμονο σε μένα που κλαίω
κάθε που ανθίζει ο μαύρος ιστός
μιας αράχνης ευθύνης
πάντα συγκρίνει, πάντα με κρίνει
και έρχεται η πονηρή με αιωρούμενα μαχαίρια με πνίγει
στο αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται
ακόμα ένας κύκλος θα μένει ανοικτός
γιατί αφήνεις να σφίγγει ολοένα ο κλοιός

φεγγάρι από μπετόν δίχως άκρες
μπηγμένο καρφί στο ουράνιο μάγουλο
κουβαλά της ακτίνας το βάρος
και θρυμματίζεται ο ήχος
τελευταίος σαν ίχνος
όταν το τηλέφωνό σου χτυπά
και απαντά το πέος σου
πεινασμένο σαρκοφάγο ηλιοτρόπιο
απόψε για μένα κανένα γιατί
είναι μια λέξη που έχει ήδη ειπωθεί


δεν ήταν δεν είναι, ποτέ δεν θα γίνει
(δεν ήσουν δεν είσαι, ποτέ δεν θα γίνεις)
στις στάχτες της μέσα μαζί της θα σβήνεις γιατί...