Στην αόριστη καταδίωξη μου από δύο αγνώστους
εγώ σκεφτόμουν εμμονικά πόσο άχρηστη είναι η αμερικάνικη ψυχιατρική.
Το αίμα στη μύτη τρέχει.
"Οι σπουδαιότερες ιδέες είναι εγκλωβισμένες μέσα στα δόντια σου."
Και οι σκέψεις κρατούμενες.
Στην φαντασμαγορική συνύπαρξη μου με τον Σχιζοφρενή και τον Πρώην-Κατάδικο
εγώ σκεφτόμουν σχεδόν απελπισμένα πόσο λογικά είναι όλα στα μάτια μου.
Το έδαφος, η μουσική, η συζήτηση και η μαστούρα.
"Το Σύμπαν και οι Γαλαξίες ήταν σχεδόν κολλημένα στο στομάχι του,
το κατσαβίδι ήταν σχεδόν κρυμμένο στην τσέπη του. Σχεδόν."
Και η λογική σχεδόν παρεξηγημένη.
Δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη γη κάποια καταναγκαστική αρχή να καταλήξεις ακριβώς κάπου. Υπάρχει όμως η έμφυτη, καταναγκαστική ανάγκη να καταλήγεις στα “σχεδόν κάπου”.
Περισσότερη μουσική, μαστούρα, διάλογοι, εδάφη και αίμα στη μύτη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου